Litli þrjóturinn

22.5.2009 | 07:46

Oftast skrifar maður sögur af börnunum sínum, þegar þau gera eða segja eitthvað æðislega sniðugt og skemmtilegt. Maður elskar þessi kríli auðvitað meira en lífið sjálft og myndi fórna sér á hvaða hátt sem er fyrir þau. Stundum geta þau nú samt tekið á taugarnar og gert mann svo reiðan að ríkur úr hausnum og gegnum allar svitaholur líkamans. Þannig var það þennan fimmtudagsmorgun. Allir voru komnir ofur snemma út að leika sér í sól og blíðu, því á slíkum dögum lætur maður ekki sólina sleppa frá sér þegar maður býr í landi elds og íss, rigningar og roks.

Allt í einu heyrir mamman nágrannakonu sína kalla, „Áslaug“, „Áslaug“! Mamman kemur æðandi út úr húsinu. Nágrannakonan segir „er hann svolítill gaur, þessi eldri“. Mamman játar því að hann geti verið svolítið erfiður „stundum“. Því næst fær mamman söguna af því sem gerðist. Hálfdán Helgi hafði vippað sér inn í garð nágrannakonunnar og tekið (stolið) ófrjálsri hendi öll garðverkfærin hennar, farið með þau, dreyft hluta þeirra yfir stórt sameiginlegt tún og falið restina. Mamman, verður auðvitað rjúkandi reið yfir framferði sonarins, sem staðinn að verki, stendur glottandi. Mamman reynir að útskýra fyrir syninum að svona hegðun sé óásættanleg... „svona gerir maður EKKI“ og reynir að fá soninn til að biðjast afsökunar á ódæðisverkinu. Allt kemur fyrir ekki, sonur hefur ekki minnstu hugmynd um hvað maður segir við fólk þegar maður gerir á hlut þess. Í stað þess að sjá skömmustusvip á drengnum, þá hlær hann framan í okkur nágrannakonurnar. Mamman reynir að afsaka arfa slaka hegðun sonarins með að kenna um að hann sé á eitthvað erfiðu“ tímabili“. Nágrannakonan þekkir vel til þessara „tímabila“ sem börn taka. Ég bið hana um að sonurinn megi koma til hennar þegar hann sé búin að komast að því, hvað það er sem maður segir við fólk, þegar maður stelur öllum garðverkfærunum úr garðinum hjá nágrannanum.

Skemmst frá því að segja að sonurinn var ekki beint tekinn vetlingatökum, þegar mömmunni hafði tekist að drösla afkvæminu inn í hús, þar sem pabbinn var fenginn til aðstoðar við að tjónka við stráksa.

Upp í hugan kemur vísan „það á að stríkja strákaling og stinga honum ofan í kolabing“ ... hann var nú samt ekkert hýddur, bara VEL skammaður og rætt við kauða, sem fékk að dúsa á stólnum í 5 mínútur (5 ára). Forfeður okkar hefðu nú örugglega bara hlegið að þessum nýtístu uppeldisaðferðum.

Hann skilur nú(vonandi) að þetta er ekki beint hegðun sem við sækjumst eftir að sjá hjá börnunum okkar og til allrar hamingju þá er glottið alveg horfið. Loforð um að svona ætli hann aldrei að gera aftur verður vonandi haldið. Nágrannakonan á líka vona á heimsókn frá ungum manni sem ætlar að segja fallega „fyrirgefðu“ um leið og hún rennur í hlað.

Já þessar elskur, yndislegasta fólk í heimi en stundum BARA SVO ÓÞEKK!

Flokkur: Bloggar | Breytt 21.5.2009 kl. 11:49 | Facebook