Verði ekki allir að tjá sig

Kreppa smeppa!  Hvað á maður að segja, ekkert annað svo sem í gangi.  Allar umræður snúa að „kreppunni“.  Hver var ekki stoltur af því að vera Íslendingur, vera frá eyjunni þar sem allt var í svoddan blússandi blóma.  Nú er djammið búið, allt áfengið búið í veislunni og reynt að finna sökudólgana.  Háværar raddir hljóma.. „Grýtum þá sem störtuðu partýinu og skilja svo húsið eftir í rúst“...en mættum við ekki allflest í partýið, þó við hefðum fæst fengið inngöngu í v.i.p herbergið?   Þannig að verðum við ekki bara að sameinast um að taka til eftir veisluna, drekka ódýrt heimabrugg í nokkur ár eða þangað til kampavínið fer að flæða aftur... enda svo sem ekkert annað í boði og þá vonandi að hafa lært eitthvað af reynslunni.

Ég er nú líklega ekki sú snjallasta til að tjá mig um kreppumál, segi þó að í fyrsta sinn í morgun tók hjartað í mér verulegan kypp, þegar ég las í Fréttablaðinu  „þriggja mánaða lyfjabirgðir í landinu“!  Ótrúlega furðuleg tilfinning að á einni viku hefur tilfinningin um að búa í ameríkanseraða Íslandi snúist í að fíla sig sem hluta af löndum, sem efnalega hafa nú ekki þótt sérlega fínn pappír hjá okkur Íslendingum.  Í sjálfhverfu minni var þetta fyrirsögnin sem kveikti í mér.

Getum þó huggað okkur við að „allt tekur enda, hvernig sem það endar“.  Get ekki gefið þér neinn pening, en býð upp á lag úr spilaranum „Lögmálið“!

Knús, Áslaug... sem er alveg viss um „að þetta reddast“...“e haggi?“

Athugasemdir

[Guðjón H Finnbogason, 12.10.2008 kl. 18:52]

Sæl Áslaug ég verð altaf Íslendingur og er ánægður með það.

[Áslaug Helga Hálfdánardóttir, 13.10.2008 kl. 07:39]

Já Guðjón minn, kannski þjóðarsálin pínu særð.. en það jafnar sig, en Íslendingar erum við (allavegana þangað til annað kemur kemur í ljós)! Kveðja