Borðspil

Matthías kominn með nýjan legg (þyrfti nú kannski að setja inn mynd af leggnum svo fólk viti hvað ég er að tala um þ.e. þeir sem ekki hafa séð Matthías), og er hinn sprækasti.  Það má eiginlega segja að hann sé of-hress í dag, miðað við að hafa verið í aðgerð í gær og ekki viljum við að nýji leggurinn renni út.

Mér til mikillar furðu og gleði hafði verið ákveðið að setja hann í “múkk” líka í gær og klára þar með nýrnahringinn (hm. fyrir utan aminósýrurtap, hm.).  “Múkk” – skuggaefni sprautað í þvagrásina og teknar röntgenmyndir, gert til að leita td. að nýrnabakflæði.  En eins og við segjum alltaf “Hann Matthías er svo eðlilegur”.  Ekki það að ég vildi  að eitthvað væri að nýrunum.  Maður verður bara stundum pínu þreyttur á að lenda alltaf á 0 punkti aftur.

Mér líður stundum eins og ég sé búin að spila sama spilið í 3 ár.  Stundum kemst maður einn eða tvo reiti áfram, en svo lendir maður ALLTAF á byrjunarreit.  Frekar hallærislegt spil og leiðingjarnt til lengdar, fyrir utan það að spila reglurnar eru bara asnalegar.

“Svo þegar lífið verður doldið erfitt, þá gerist eitthvað skemmtilegt”.  Sat og drakk kaffi pínu þunglynd svona yfir þessu leiðinlega spili, þar sem byrjunarreiturinn er aðal reiturinn eiginlega eini reiturinn.  Og þá hringir kona, sem vinnur á skrifstofu úti í bæ og færir mér verkefni, sem ég ætla ekki að blogga um (í bili allavegana).  Við þetta verkefni ætla ég að dúlla mér við næstu vikuna!  Konan af skrifstofunni (úti í bæ) hefur auðvitað ekki hugmynd um hvað þetta bætti daginn minn um helling.  Svona er þetta nú sniðugt, að maður getur glatt einhvern án þess að vita það!

Kveðja, Áslaug