Hellnar, Snæfellsnes

Seinnipart júlímánaðar var komið að 5 daga ferð um Snæfellsnes.  Við lögðum af stað fjölskyldan, 2 fullorðnir og 6 börn á aldrinum 6 mánaða til 14 ára.  Stefnan var tekin á Hellnar, dásamlegan stað.  Sjálf hef ég ekkert ferðast um Snæfellsnesið áður, nema einu sinni komið á Stykkilshólm og spilaði einu sinni ball á Grundarfirði, svo mín var ákaflega spennt.  Þetta er nefnilega eiginlega til skammar, þar sem ég á ættir að rekja til Ólafsvíkur, þar sem langafi minn Eliníus Jónsson var kaupfélagsstjóri og amma mín Kristín, þar fædd og upp alin.  Það var einmitt eitt af verkefnum ferðarinnar, vettvangsferð í Ólafsvík.  Utan á hótelinu er stór minnisvarði um langafa, sem og fórum við í kirkjugarðinn, þar sem leiði langafa er.  Þótti mér nokkuð merkilegt að þau eru öll grafin saman, langafi, langamma Petrína og Margrét, dóttir þeirra sem dó á fyrsta ári, systir ömmu og Heiðu frænku.  En einnig líka Guðmundur fyrri eiginmaður langömmu og sonur þeirra, Hjörtur.  Öll nöfnin rituð á einn stein og allir saman á sama stað.  Þetta er kannski ekkert merkilegt sökum tímasetningar, en mér varð hugsað til þess að í dag myndu líklegast ekki fyrrverandi og núverandi eiginmaður vera jarðaðir með eiginkonunni.  Mér þótti þetta ákaflega gaman að koma loksins þarna í Ólafsvík og finna þessar tengingar við bæinn.  En nóg um sagnfræði.

Húsið á Hellnar, sem við gistum í er mjög flott og vorum við eiginlega hissa á að eigendurnir týmdu að leigja húsið út miðað við hvað greinilega hafði verið lagt í það.  Húsið rúmaði okkur alveg hreint ágætlega og hugsaði ég, að maður gæti nú alveg gert sér 50 fermetra að góðu, ef skipulagið er í lagi.  Eina vandamálið var að svefnherbergin voru öll uppi, en klósettið niðri og stiginn ekkert smá brattur.  Þar af leiðandi var aftur tekin ákvörðun um að Matti myndi sofa niðri í sófanum, því ekki gekk að hafa Matthías tengdan við dæluna og vera fastur uppi á svefnloftinu.  Þannig að sófakallinn fékk sófann og Matthías svaf í rúminu hans Magnúsar Hinriks og lillimann með mömmu sinni.  Já skipulag er allt sem þarf . 

Já, Hellissandur, Ólafsvík, Grundarfjörður, Stykkilshólmur og komst að því að Rif er staður þar sem fólk býr.  Hélt einhvernvegin að þar væri kannski einn viti, en ekki bær með blómstrandi menningarlífi, kaffihús og leikhús.  Já, fáfróða malbikstuðran ég, en sem betur fer lærir maður alltaf eitthvað nýtt.  Fórum niður að Djúpalónssandi og liðið klifjaði sig með steinum úr fjörunni.  Snæfellsjökullinn skartaði sínu fegursta og orkan í umhverfinu var mögnuð.  Hafði á orði að sérstaklega Matthías var eins og hann væri á einverjum ólöglegum hressingar lyfjum.  Hann var algjörlega á útopnu! 

Á Hellnar er Maríulind, sem sögð er hafa lækningarmátt.  Við gengum saman fjölskyldan upp að henni og Matthías baðaði mallan sinn í lindinni.  Matthías sagði að nú þyrfti hann ekki að fá næringuna um nóttina, þar sem hann hefði baðað sig í lækningarlindinni.  Æji, litla krúttið mitt og þurfti nú að útskýra að hann þyrfti nú samt örugglega næringuna sína, en aldrei að vita nema þetta hjálpaði.

Hvert sem við fórum með krakkaskarann, þá horfði fólk á eftir okkur.  Náttúrulega þvílíka torfkofastemningin, með 6 börn í eftirdragi.  Dásamlega er það nú samt skemmtilegt og verð ég nú að varpa því á hrokafullan hátt þeirri skoðun minni hér á alnetinu, að vera með eitt lítið heilbrigt kríli, er nú eiginlega bara djók.  Það er hægt að þvælast með þennan litla unga út um allt.  Spáði mikið í það, af því maður er svo fáránlega fljótur að gleyma, afhverju við hefðum eiginlega aldrei farið NEITT, þegar tvíburarnir og Matthías voru lítil?  Eiginlega svaraði spurningin sér sjálf og það rifjast upp fyrir manni hvernig stuðið var með þrjú börn á 18 mánuðum.  Kannski þess vegna finnst manni það að vera með eitt svona kríli og alveg 5 ár í næsta barn á undan, að þetta sé fáránlega auðvelt.  Auðvitað smá vinna, það verður víst að gefa honum að borða, skipta á bleyjum og svona, en samt eitthvað svo lítið mál.  Engin eyrnabólga í þessari ferð og ekkert vesen, eiginlega auðveldasta ferðin sem við höfum farið í með krakkaskarann. 

Knús í hús og allt það, kveðja, Áslaug